Grad elo!
Dien éischte Gedanken, dien een op esou engem Moien huet, ass d’Bengele bei Tromm ze geheien. Wann een die ganze Misère zu Paräis gesäit, kann een dach net weider Kabaret spillen, wéi wann näischt geschitt wir, d’Leit zum Laache brénge, sech zesummen ameséieren…
Mee wa mir elo net méi spillen, wa mir elo kleng bäi ginn, dann hu se scho gewonn. Wa mir och nëmmen een Text ewegloossen oder änneren, dann hu se scho gewonn. Die klengste Schratt no hannen ass en Erfolleg fir déi, déi et op eis Aart a Weis fir ze liewen ofgesinn hunn.
Dofir, grad elo, ass de Kabaret wichteg!